Çarpıcı yeni görüntüler Halka Bulutsusu'nu benzeri görülmemiş ayrıntılarla ortaya koyuyor

Yeni görüntüler, ölmekte olan bir yıldızın kalıntılarına ev sahipliği yapan devasa bir kozmik gaz ve toz bulutu olan gezegenimsi bulutsunun karmaşık ayrıntılarını yakalıyor.

İki görüntü, uzay gözlemevindeki aletler kullanılarak, insan gözünün göremediği farklı kızılötesi ışık dalga boylarında çekildi. Webb daha önce Halka Bulutsusu'nun yanı sıra benzer görünüşlü Güney Halka Bulutsusu'na da farklı bir bakış açısı yakalamıştı . 

Gökbilimcilerin uzun zamandır favorisi olan Halka Bulutsusu, gözlemlenebilirliği ve yıldızların yaşamları hakkında sağlayabileceği bilgiler nedeniyle yıllardır inceleniyor. Dünya'dan 2000 ışıkyılı uzaklıktaki Lyra takımyıldızında yer alır, ancak yaz aylarında havanın açık olduğu akşamlarda, dürbün kullanan gökyüzü gözlemcileri onu görebilir.

İsmine rağmen gezegenlerle hiçbir ilgisi olmayan gezegenimsi bulutsular genellikle yuvarlak bir yapıya sahipler ve başlangıçta Fransız gökbilimci Charles Messier'in 1764'te ilk kez keşfettiği gezegenlerin oluştuğu disklere benzedikleri için bu şekilde adlandırılmışlardı.

Messier ve gökbilimci Darquier de Pellepoix, 1779'da Halka Bulutsusu'nu keşfetti.

Bazı bulutsular, yıldızların doğduğu yıldız doğum yerleridir. Halka Bulutsusu, beyaz cüce olarak adlandırılan, ölmekte olan bir yıldızın dış katmanlarını uzaya atmaya, parlayan halkalar oluşturmaya ve genişleyen gaz bulutları oluşturmaya başlamasıyla yaratıldı.

Cardiff Üniversitesi'nden gökbilimci Roger Wesson, Webb'in son gözlemleriyle ilgili NASA blog yazısında şöyle yazdı: "Son bir veda olarak, sıcak çekirdek dışarı atılan gazı iyonize ediyor veya ısıtıyor ve nebula renkli ışık emisyonuyla tepki veriyor" Halka Bulutsusu'nun. "Bu şu soruyu akla getiriyor: Küresel bir yıldız nasıl bu kadar karmaşık ve hassas küresel olmayan yapılar yaratıyor?"

Nebula yayının gizemi

Wesson ve JWST Çağında Evrimleşmiş Yıldızlar ve Bulutsuları anlamına gelen ESSENcE adlı uluslararası ekibi, gezegenimsi bulutsuların zaman içinde nasıl geliştiğini daha iyi anlamalarına yardımcı olabilecek benzeri görülmemiş ayrıntıları yakalamak için Webb'in Yakın Kızılötesi Kamerasını ve Orta Kızılötesi Cihazını kullandı. .

Wesson, "Nebulanın parlak ikonik halka yapısı, her biri yaklaşık olarak Dünya kadar büyük olan yaklaşık 20.000 ayrı yoğun moleküler hidrojen gazı kümesinden oluşuyor" diye yazdı. Halkanın dışında, ölmekte olan yıldızdan uzağa işaret eden, kızılötesi ışıkta parıldayan, ancak Hubble Uzay Teleskobu tarafından çekilen önceki görüntülerde yalnızca hafifçe görülebilen belirgin dikenli özellikler bulunuyor.

Ekip, sivri uçların halkanın yoğun gölgesinde oluşan moleküllerden kaynaklandığına inanıyor.

MIRI olarak da adlandırılan Orta Kızılötesi Enstrümanla çekilen görüntüler, halkanın dışındaki soluk halenin net ve keskin bir görüntüsünü sağladı.

Wesson, "Bu soluk halenin içinde düzenli aralıklı, eşmerkezli on taneye kadar özelliğin varlığı şaşırtıcı bir keşifti" diye yazdı.

Başlangıçta ekip, gözlenen yayların merkezdeki yıldızın zamanla dış katmanlarını serbest bırakmasıyla oluştuğunu düşündü. Ancak Webb'in duyarlılığı sayesinde bilim insanları artık hale içindeki yaylardan başka bir şeyin sorumlu olabileceğine inanıyor.

Wesson, "Tek bir yıldız gezegenimsi bir bulutsuya evrildiğinde, bu tür bir zaman periyoduna sahip olduğunu bildiğimiz hiçbir süreç yok" diye yazdı. "Bunun yerine, bu halkalar sistemde Plüton'un Güneşimizden uzaklığı kadar uzakta yörüngede dönen bir eşlik eden yıldızın olması gerektiğini gösteriyor. Ölmekte olan yıldız atmosferini dışarı atarken, eşlik eden yıldız da bu çıkışı şekillendirdi ve onu şekillendirdi.”

(CNN İNTERNATİONAL)